20 Years and Counting

Old habits die hard.

Apat na taon lang ang lumipas pero pakiramdam ko sampung taon na ang nakaraan. Pakiramdam ko sampung taon ang itinanda ko, imbis na tatlo lang. Mula sa pagiging 16 taong gulang, nakita ko na lang ang aking sarili na 20 anyos na. Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Parang dumaan lang sa harap ko. Hindi man lang nagpasabi. Hindi man lang naramdaman. Hindi ko man lang namalayan.

Madami na ang nangyari. Mula sa pagiging awkward freshie na obsessed sa long time crush, naging apathetic sophomore ako na naging isang politically aware junior student. At ang kinalabasan sa huli? Isang disillusioned graduating student. Madaming bagay ang nangyari. Madami ang paniniwalang nabuo at nasira sa loob ng apat na taon na iyon. Bagaman may mga bagay na nananatiling ganun pa din, mas madami ang nagbago. Lalo na sa akin.

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa na nagbabago ako bilang isang indibidwal o hindi. Dahil kasabay ng bawat pagbabago ko ay ang isang realization na hindi ko na muling maibabalik ang anumang nawala ko na. Pilitin ko mang ibalik sa dati ang wala, hindi na siya magiging tulad ng dati talaga. Wala nang pag-asa. Parang ang pagbabagong nangyayari sa akin. Madami sa mga pinaniniwalaan ko ang nasira. Ilan sa mga iyon ay ang mga paniniwalang bumubuo sa pagkatao ko. Madami sa pinaniniwalaan ko ang nabago. May magandang epekto? Oo. Pero syempre may pangit din. Hindi naman pwedeng laging maganda ang epekto ng pagbabago.

Ang vague at ambiguous ng mga nakasulat dito, pero minsan hindi kailangang tahasang sabihin ang nais ipahiwatig para maintindihan ang saloobin *Patay ako sa Philo 1 Prof ko nito. Hello Language Game?*

WHATEVER.

-----

Bente na ako. Shet. Bente na. Hindi na ako teenager. Wala na akong rason maging iresponsable at immature. Bente na ako. Line of 2 na ang edad ko. At ilang linggo na lang kasali na ako sa labor force ng bansa. O mas posibleng kasama na ako sa statistics ng unemployed fresh graduates ng bansa. Alin lang sa dalawa ang kakalabasan ko. At alam ko, hindi pa ako handa. Pero wala akong choice. Ito na yun. Ginusto kong magtapos on time. Ginusto kong umalis sa status ng pagiging Undergrad Student. Ginusto ko to, kaya wala akong karapatang magreklamo sa sobrang kaba na nararamdaman ko. Bahala na!

Para sa mga taong nasaktan ko

Dahil sa isang napakagandang kasaysayan ng aking buhay pag-ibig, may mga bagay akong natutunan at nagawa na nagdulot ng sakit sa ibang tao. May mga nasaktan din akong tao, alam ko. Kahit hindi nila sabihin, alam ko naman ang pagkakamali ko. Nagsisisi ako, humihingi ng paumanhin, pero hindi ako nangangakong hindi na mauulit ang mga nagawa kong pagkakamali. Hindi excuse ang "Tao lang ako, nagkakamali din" dahil alam kong kaya ko namang mag-isip at magdesisyon para sa ikabubuti ng lahat. Pero ang mga tao ay may tendency na maging makasarili. Isa na ako dun. Makasarili ako, alam ko yun. Sorry.

Malamang karma ko na ang mga nangyari sa akin sa mga nakaraang taon. Kaya naman dahil malapit na ang graduation ko, at gusto ko nang magsimula ng panibagong buhay sa labas ng paaralan, nais ko lang isa-isahin ang mga taong nasaktan ko nang hindi sinasadya (para naman swertehin na ako sa buhay pag-ibig ko sa corporate world lol).

Person A. Childhood sweetheart/friend. Sayo nagmula ang lahat ng kamalasan ko. Charing! Sorry. Madami ang nangyari sa mga nakaraang taon, nagkailangan tayo. Hindi ko sinasadya. Nagbago ako, ikaw din. Gusto ko lang magsorry sa ginawa kong kagaguhan nung bata tayo. "Tatlong araw" lang pala. Bata pa kasi tayo nun. Sana maging magkaibigan ulit tayo. :)

Person B. Batman. ISANG MALAKING SORRY TALAGA. Ako na ang gago, ako na ang paasa, ako na ang hindi kontento. Pero kasi madaming bagay na hindi ko dapat ipaubaya sa tadhana. Bata ka pa, madami ka pang kailangang matutunan. Parang ako. :) Napakabilis ng mga pangyayari noon, masyado akong naging padalos dalos sa mga naging desisyon ko sa buhay. May mga nasabi akong bagay na hindi ko na dapat sinabi. Sorry. Di bale, mabilis naman ang karma sa akin eh. Sorry. But to give credit naman sa aking sarili (haha! nagbuhat ng bangko), sobrang effort ko sayo. Sana lang naman naramdaman mo iyon. Ipagpaumanhin mo ang pagte-take advantage ko sa iyo. LOL

Person C. Rebound Boy. Ikaw ang tanging taong ginawa kong rebound, lagi ka kasing andyan. Sorry.

Person D. Parekoy. May bagay talagang hindi pwede. I think, alam mo yan. May mga bagay din kasing hindi kayang suklian. Look at you now, masaya ka na. Naka-move on ka, good for you di ba? Sorry kasi hindi ako nagparamdam ng mahabang panahon. Masyado akong naging pre-occupied ng sarili kong kalungkutan kaya hindi ako nagparamdam kahit kanino. Pasensya na sa iyo.

Person E. Shet. KULANG ANG SORRY LANG. :( Pupuntahan na lang kita sa Makati. Let's do some rebonding.

Unpublished Acknowledgement

"Hindi ako Emo. Bitter ako." -Anonymous

Parte sana ito ng Acknowledgement ko sa aking thesis, pero dahil hindi sila kasya sa dalawang pages (single spaced) na inilaan ko para sa pasasalamat, dito ko na lang sila ilalalagay.

May mga bagay talagang kailangang pagdaanan ng isang tao para siya ay matuto. Pero kung paulit-ulit lang din ang nangyayari, malamang na hindi pa natututo ang taong iyon. Malamang na hindi pa siya nagkakaroon ng enlightenment sa kanyang buhay kaya dapat niyang pagdadaanan ulit ang mga napagdaanan niya.

May recurring dreams, recurring events, at kung anu-ano pang paulit ulit na bagay sa buhay ng isang tao. Tipong parang History repeats itself lang ang drama. Parang may pattern ang lahat. Tulad nga recurring dreams at recurring events, may tipo din ng mga tao na may common denominator. Meron akong exhibit ng mga taong nanakit sa akin sa nakaraan sa iba't ibang panahon at paraan, pero isa lang ang kinakalabasan: Rebound ako.

MAJOR LEAGUE

Exhibit A. Ultimate crush. Mahabang panahon din akong na-emo sa kanya. Hindi ko din alam kung bakit. Wala naman siyang binibigay na clue. Ako lang talaga siguro ang tanga. Pero alam ko at hindi lang ako naga-assume, may isang punto sa buhay ko na naging rebound niya ako. Syempre kabe-break lang nila ng syota niya nun, kaya bigla na lang siyang nagparamdam. Ako naman si Tanga, ayun kinilig-kilig pa. In the end, wala din namang nangyari. Nagpaasa siya, umasa naman ako.

Sa tuwing naaalala ko ang sarili ko noong mga panahong sobrang head over heels ako sa kanya, natatawa na lang ako. Iba talaga ang nagagawa ng infatuation at rose colored glasses sa kabataan.

Exhibit B. The One. Hardcore ang pagkaemo ko sa kanya. As in. Isang taon akong on the loose at lutang. Madami akong nasulat na kalungkutang siya ang nagsanhi. Madami akong nainom na beer at naiyak na luha. Siya ang kabuuan ng playlist ko dahil siya yun. Bakit nga ba ako na-emo ng sobra sa kanya? Dahil sa kanya ako nagbigay ng chance sa sarili ko na mag-open ng doors (na hindi ko ginagawa talaga) para sa iba. Isa siya sa mga taong binigyan ko ng chance para makilala yung lampang ako. Pero bigla na lang siyang nawala. Nag-disappear. Nag-teleport sa ibang dimensyon. Naiwan ako sa ere. Jaded.

After ilang taon ng what ifs, what could have beens, what might have beens, confirmed: Rebound ako. Saan ko nalaman? Facebook. Iba talaga ang nagagawa ng teknolohiya.

MINOR LEAGUE

Exhibit A. Pers boypren in college. May mga desisyon ako sa buhay na hindi ko talaga alam kung bakit ko ginagawa. Siya ang isa sa mga taong ayoko nang balikan at alalahanin sa buhay ko. Hindi dahil ako ay bitter at apektado niya, kundi dahil nahihiya ako sa sarili ko na pinatulan ko ito. Wala akong pakialam sa hitsura, pero importante saken ang personality at academic background. At yun ang mga bagay na sumablay siya kaya hindi ko talaga lubos maisip kung ano ang pumasok sa isip ko nung mga panahong iyon para gawin siyang boypren. Iba talaga pag pressured at bata pa, kung anu-ano ang naiisip gawin. Anyway, ayun. Since usapang rebound ito, rebound niya ako. Pero ang matindi, nagcheat din siya sakin. Dapat siguro nasa Major League siya no? Kaso hindi ganun kasakit ang epekto, kaya minor league lang.

Exhibit B. Ultimate Jerk. May mga taong jerk talaga eh. Hindi maiiwasan yun. Alam mo yung magpaparamdam lang pag may kailangan? Yung magpaparamdam lang kapag may problema at kapag nawawalan ng supply ng babae? Ito yun. Mangungulit nang mangungulit. Minumuara mo na, makulit pa din. Tangina lang. Tipong ginagawang object ang isang babae. Umpisa pa lang, alam kong rebound na ako nito. Kabe-break lang nila ng long time gelpren, ako naman ang kinukulit. Pwede ba? May history na nga ako ng pagiging rebound. Tama na.

Exhibit C. Seasonal Kainuman. Hindi naman niya ako lubusang nasaktan kasi una pa lang alam ko na agad ang hanap niya. Pero that does not mean na hindi ako naging rebound sa kanya. Masaya naman siyang kasama, kaya lang oops. Hanggang dun lang talaga. Mabait siya sa mabait, pero kaso gets?

Exhibit D. Paasang Tunay. Hindi ako ang tipo ng nag-aassume. Pero sa isang ito, minsan lang ako nag-assume, sablay pa. Ayun, nadale ang ego ko. Buset.

Para sa mga nandito sa exhibit na ito, salamat sa inyo. Kung hindi dahil sa inyo, hindi ko sana matatapos ang thesis ko. LOL. Pero seryoso, may natutunan ako sa inyong lahat: Huwag masyadong kampante sa mga nangyayari sa paligid. Lahat kayo ay nagturo saken kung paano maging bitter at matatag. Bwahaha. FTW.

With this, I shall rest my case.

Madaming pwedeng mangyari sa isang linggo.

Sa isang buwan pa kaya?

MARK MY WORDS.

Love Can Do Wonders.

Love can do wonders to people. It is a common knowledge that we fail to recognize once we are smitten by love. It is sort of a fact that most people ignore once they had their heart broken. It is a common rule for anyone who has experienced love, is experiencing love, and will experience love.

I am surfing the net and stalking other people when I came across some blog entries regarding love. Those blog entries are what I call works of love. Works of love, yes mushy. But it makes me realized some things.

Love can do wonders. Love can make us do things that we do not know that we can do. It can even make us do things we do not want to do. Love can make us sing at the top of our lungs. Love can make us write words of contentment and happiness, of total bliss. Love can make us dance in our hearts' content. Love can make us see beyond any truth. Love can let us see beauty underneath the ugliness. Love can make us dream even when we are still awake. Love can make us listen to the sound of our hearts. Love can make us believe in the unknown, the abstract, the unseen.

Love can make us experience nirvana, total happiness, absolute bliss. Love can make us feel different kind of joy. Love can give us the perfect kind of happiness and elation in the world. Love can leave us high for a long time. Love can leave us psychedelic for no reason at all. Love can defy all logic there is. Or is it more appropriate to say the love is the foundation of all logic and common sense that exist? Love can make us believe in magic. Indeed, love can do wonders.

Mushy as these statements may sound, but those are the things that love can do to anyone, right?

Isang Pag-amin

1. Emosyonal akong tao. Madali akong madala ng emosyon. Hindi pa kasi ako disiplinado sa ganitong aspeto ng pagkatao ko. Kaya may tendency ako na maging detached at objective sa lahat ng pagkakataon. REASON OVER EMOTION lagi ang unang isinasaksak ko sa utak ko kapag nararamdaman kong nao-overpower na ako ng emosyon ko.
2. Hindi ko pinapansin o kinakausap ang crush ko o ang tanong nagugustuhan ko. Wala din akong eye contact, at hindi ako makatingin kahit sa direksyon niya.
3. Ma-effort akong tao. Hindi lang halata. Kapag mahal (platonic o romantic love) ko ang isang tao, gumagawa ako ng (mga maliliit na) paraan para mairamdam kong importante sila. Hindi conventional ang style ko sa ganito. Hindi ako yung tipo ng tao na magsu-surprise o magbibigay ng gifts o ng sulat sa mga "inaasahang pagkakataon" (i.e. birthday, anniversary, valentines day). Kadalasan sa mga normal na araw ko ginagawa ang mga "paglabag" ko sa sarili kong paniniwala. Pag mahal kita, mahal kita. Di ko na yun kailangang sabihin. SHOW, DON'T TELL.
4. Long term ako mag-isip. Hindi lang din halata.
5. Madalas kong pangunahan ang pagkakataon. Kailangan lagi akong may back-up plan. Kailangan laging may fall back in case ng pagpalya. Laging may damage control. Laging may list of possibilities. Laging may pros and cons.
6. Romantic and Idealistic ako. Ayaw ko lang ipakita.
7. Minsan gusto ko din yung inaalagaan ako, pero huwag naman sanang pakitang tao lang.
8. Mataas ang expectations ko sa mga taong nakapaligid sa akin at sa sarili ko.
9. Judgmental ako. Aminado ako dito, kaya ang tendency ko ay maging super objective sa mga bagay-bagay at maglay out ng - and + sides.
10. Jerk ako.

Pendulum

The worst is far from over, but at least the sea is calmer than before.

She managed not to look hurt when in fact every bit of her was shattered into pieces. She stared at him, trying really hard not to let tears well up in her eyes. She smiled at him--a smile that did not reach her eyes. She just could not make this man love her back. She should have accepted that fact long time ago, she should have given him up. But then, she did not. She did not because she made herself believe that maybe, just maybe, he would learn to love her, and that there was still a chance for the two of them. She sighed and winced inwardly with the very thought of losing a battle, which in the first place was hopeless case.

So here she was--in front of the man whom she had loved for the last six years or so, the man she chased all those years, the man who did nothing but hurt her and make her suffer, the man she loved, still loves, despite all that--hurt and defeated.

She tilted her head and shrugged her shoulders. She just knew for a fact that now was the right time to stop all her madness and false hopes. It was the right time to give up on him. It was a hopeless battle; there was no chance that this man would ever love her one a bit. She must accept her defeat. She had done her part, and yet nothing happened--nothing good happened.

She spoke words of goodbye. In her voice, emotions were void and undetected.

With her last resolve, she turned her back and walked away, fighting the urge to look back.

How to win my heart in 10 ways?

1. 1. Be yourself. I don’t like people who pretend to be nice and clean, but are not. Don’t be “too good to be true”, okay? I don’t want any disappointment.
2. 2. Argue with me. I know that I have a twisted way of thinking sometimes, and I would appreciate it if you argue with me (in a nice way). I like intellectual conversation especially when there’s beer.
3. 3. Make me laugh. I always like funny people.
4. 4. Share a meal with me. No, I don’t like free food (from someone who is not even my friend). I like sharing food, don’t worry I won’t eat all of it (unless it’s rice). Haha.
5. 5. Stay with me when I am alone.
6. 6. Read with me. It’s not important if we read the same book together, I just want someone who is willing to accompany me to a bookstore.
7. 7. Don’t be so predictable. Think out of the box.
8. 8. Accept my quirkiness. You can comment on my weirdness, that’s okay with me. But be sure that when you do it, we’re on the same page.
9. 9. Curse with me.
10. 10. Don’t be too mushy. PLEASE.

Sariling bersyon ng "Indolence of the Filipino": Tamad nga ba si Juan?

Tamad nga ba si Juan?

Ito ang isa sa mga katanungan ang uukilkil sa isipan ng sinuman kung susuriing mabuti ang ibig sabihin ng pagiging tamad. Ano nga ba ang ibig sabihin ng katamaran? Ito ba ay simpleng kabaligtaran lamang ng kasipagan? Ano ang kasipagan kung ganoon? Ang kasipagan ba ay nasusukat sa pamamagitan ng dami ng nagawang trabaho? O ito ba ay nabibigyang kahulugan sa pamamagitan ng kalidad at kahalagahan ng nagawang trabaho? O ito ba ay ang pagmamahal at pagpapahalaga dito na ipinapakita sa pamamagitan ng pagtatrabaho ng maigi at masigasig? Kung ang huling depinisyon ang pagtutuunan ng pansin, maaari bang masabi na ang katamaran ay nangangahulugang walang pagmamahal sa trabaho at hindi pagtatrabaho ng maigi? Masusukat nga ba ang kahulugan ng kasipagan o katamaran sa dami o kawalan ng ginawang trabaho? O mas higit pa dito ang kahulugan katamaran? Sapat na ba ang ganitong klase ng pag-iintindi sa daynamiko ng semantiks ng katamaran?

Sino nga ba ang taong masasabing tamad? Ito ba ang mga taong nagsaka mula madaling araw hanggang ika-sampu ng umaga at nagpahinga na lamang pagkatapos? O ito ba ang mga taong nakaupo sa de-aircon na opisina ng gobyerno habang nagbabasa ng dyaryo at umiinom ng malamig na mineral na tubig? Ang katamaran ba ang siyang pangunahing dahilan kung bakit hindi umuunlad ang Pilipinas?

Marami ang nagsasabi na tamad ang mga Pilipino, na ang mga Pilipino ay hindi marunong magmahal sa kanilang trabaho, lagi na lamang nagpapahinga at nakatunganga, at mahilig magsayang ng oras sa paggawa ng wala. Sinasabing tamad ang Pilipino dahil madalas sa hindi na nakikita sila sa nakatambay sa labas ng kanilang bahay, o kung hindi naman ay nakikipagtsismisan sa kanilang kapitbahay ng umagang-umaga. Ang ganitong senaryo ay karaniwang nakikita sa mga mahihirap na lugar sa kabihasnan at mangilan-ngilang lugar sa probinsya. Sinasabing tamad ang Pilipino dahil konting trabaho lang ay magpapahinga na agad sila. At madalas sa hindi, ang katamaran na ito ay sinasabing dahilan ng kahirapan ng bawat Pilipino. Ito ay madalas na ginagawang sangkalan upang bigyang rason kung bakit hindi umuunlad ang ating bansa. Ito ay kadalasang ginagamit upang paliwanagan ang mga kapalpakang nangyayari sa Pilipinas (halimbawa ang madalas sabihin ng mga tao: Kaya naghihirap ang mga Pilipino dahil ang tatamad eh).

Ngunit kung titingnan ng mabuti, hindi masasabing tamad ang mga Pilipino sa tunay na kahulugan ng pagiging tamad. Ito ay sa kadahilanang ang mga Pilipino ay masisigasig sa kanilang trabaho, isang bagay na makikita sa kultura ng mga katutubo natin. Ang ganitong katangian ng mga Pinoy ay kilala maging sa ibang bansa dahil sa mga OFWs. Isa pang dahilan ay tinitingnan kasing katamaran ang pagpapahinga. Ang mga magsasakang nagpapahinga tuwing ika-sampo ng umaga hanggang sa makalipas ang init ng araw ay sinasabing tamad, ngunit ang hindi nakikita dito ay ang katunayan na ang mga magsasakang ito ay nagsimulang magsaka ng madaling araw pa lamang. Ang balik-bayang OFW ay hindi masasabing tamad kung siya man ay magbuhay-donya panandalian. Katamaran na bang matatawag ang pagpapahinga matapos ang isang mabigat na trabaho? Gaya nga ng sabi ni Rizal, hindi naman ang pagtatrabaho at pagkita lamang ang silbi ng isang tao., kundi ang paghahanap ng kanyang kasiyahan.

Hindi ang katamaran ang siyang nagbubunga ng kahirapan ng bansa, bagkus ito ay ang kabilagtaran. Ang sinasabing katamaran ng Pilipino ay dulot ng mga salik ng lipunan tulad ng kasaysayan at kultura, nanatiling ideolohiya sa lugar, ekonomikong kalagayan, at pulitikal na aspeto. Ito ay bunga lamang ng isang mahabang panahon ng kolonisasyon ng mga Espanyol, ng kahirapan ng bansa, at ng isang hindi magandang sistema ng pamamahala ng gobyerno sa kasalukuyan.

Alam naman nating lahat na ang katangiang “mamaya na” ay hindi sariling atin, dahil ito ay tumataliwas sa kultura at paniniwala ng sinaunang katutubo ng bansa. Ang ganitong katangian kasama pa ng siesta at pagpunta ng huli sa mga kasiyahan ay ilan lamang sa mga kaugalian ng kastila na siyang nakuha ng ibang Pilipino sa atin bilang manipestasyon ng tinatawag na passive racism. Ang mga ito ay nakaapekto sa kaugalian ng Pilipino ukol sa trabaho at iba pang aspeto ng buhay.

Walang tambay sa kanto kung sila ay mga nabigyan ng oportunidad na magtrabaho at makapag-aral. Hindi sila magiging “tamad” kung ang sila ay nagkaroon ng liberasyon sa pamamagitan ng edukasyon at gabay ng pamahalaan. Kung sila ay nabigyan ng oportunidad na magkaroon ng trabaho, hindi sila magiging tambay. Subalit ang isang pang tanong dito na hindi mabigyan ng tamang kasagutan ay: Sino ang gaganahang magsumikap sa ilalim ng isang dispahiladong sistema kung saan ang kurapsyon at pagnanakaw ay talamak (katulad na lamang din noong panahon ng kastila)? Hindi ko naisin na maging aktibista, isa lamang ito sa mga katanungan na pumasok sa aking isipan.

Maaaring may tama at mali sa bawat sistema, may maganda at pangit sa mga ideolohiyang mayroon ang isang sistema, subalit kung patuloy na hindi itatama ang mali at hindi gagamutin ang pangit, magpapatuloy ang sinasabing “katamaran” ng Pilipino. Bagaman madaming salik ang sanhi ng katamaran, at bagaman tila hindi kasalanan ng Pilipino kung bakit siya naging tamad, marapat lamang na malaman ng bawat isa na tayo ay mga taong pinagkalooban ng kakayahang mag-isip ng kritikal. Ang kakayahan na mag-isip ay gamitin sana upang malunasan ang sakit na tinatawag na katamaran.

Teenage Love Affair

Almost two years had passed, and yet I still couldn't believe that I was the one who wrote this emotional blog entry. I couldn't believe that I have been this romantic and idealistic. I have been this heartbroken. And it feels like it won't happen again. It feels like I won't be able to feel this way again. Hmm. *Teenage love affair*

-----

Before him, my life was stable. I was emotionally stable and safe. My heart was safe from the love bug and whatever. I was contented with playing safe and being just okay--not happy, not sad either. Everything was falling into its place (or so I thought). Everything was perfectly normal... and okay. I was okay.

Then he came and started to change everything else in my life. Everything I have worked hard for my heart's safety had gone out in trash. He made me open my heart to possibilities and let my defenses down.

I started believing in destiny, in life, and in love. His existence alone made me believe in positivist's view of love and death, of destiny. His existence alone made me realize that there is such thing as destiny. I started believing in goodness of life has to offer. I started waking up each day with so much enthusiasm and with a real smile plastered on my lips, hoping that the day would turn out just right (and I knew that the day would end perfectly fine because there was someone like him to make everything else right no matter how bad it really was.) I realized that I was really happy in its truest and purest sense (by my standards of being happy). Then, I believed in everything else. I was figuratively floating due to happiness because finally, I let my heart decide for its own, for what it really wanted.

Then, as swiftly as he came, he left.

Heart shattering, yes. Heart breaking, of course. It was like I was in the middle of a wonderful dream, a happy dream, then someone snatched me away before I could catch the gist of my dream. It was like I was floating happily in air, and then there was the sudden crash. Everything I hoped and aspired for was then gone. He took it with him. All of it.

I wept for some time, cried for the love found, love lost. I was left with nothing but memories, with what could have been, with what might have been, and with a love that was true. I was left with heartwarming memories that brought smile on my lips and tears to my eyes. I cried myself to sleep until there was nothing left to cry for. I really thought IT was really there, and then it was not. It is, and then it was.

But like any wounded soldier, I got up and moved on. It was not easy, but I must move on with life like everyone else. I know I must face each day with bravery, hoping that I would break even with life in general. I cried sometimes, I laughed most of the time, but then I knew I was not the same person I was before I met him. Though I was left alone, I was left with a love that could withstand time and all. I was left with memories that would stay the same even after everything else in the world had changed. I was left with a belief that somehow, somewhere, someone is out there--unconsciously waiting for someone like me to change his life too, or maybe not knowing that someone like me exists. I was left with a happy-sad heart. Happy because somehow I felt the joy I had even for a short period of time, sad because it ended so soon. But who am I to ask for more when something great like that happened once in my life? What I had felt for that short course of time was real, I know. At least, I experienced being plainly and perfectly happy even for a while. And I know that no one could take that away from me.

All I have right now is the love that I am capable of giving. The only thing that is missing is the person who will be brave enough and deserving enough to take it and nourish it.

I still feel the same way for him, I still think of him sometimes. I still feel sad sometimes for what could have been if I had been brave enough to risk more of me. Even so, I am not closing my doors to possibilities, but I am not saying that everything will happen right now. Everything will take its course in time, I know. I am still young; there are lots of rooms for me to grow up.

I believe that my fairytale is there--it is just far away.

Two Years Ago

Here is something I wrote two years ago. I didn't know what I was thinking then. HAHAHA!

He loves cooking. and he's good at it.
She knows nothing about cooking, she just loves to eat.

He is into sports--basketball for that matter,
she is into hibernation.

He likes to study--he knows how to manage his time wisely.
She has no concept of ACADS.

He is disciplined. he knows how to focus and what to prioritize.
She finds it hard to focus and PRIORITY was out of her vocabulary.

He is God-fearing--an active member of church.
She has a vague concept of religion and faith.

He is determined and hard working.
She is happy-go-lucky---she takes things as they are.

He does not want commitments, not now.
She is in between wanting and not wanting commitment.

Together they are happy. ALMOST.

Sabaw

Ito ang pinakaayaw kong moments sa lahat: makakita ng magkasintahang naglalambingan. Pinananayuan ako ng balahibo sa batok. Kinikilabutan ako. Nakakainis. Alam mo yung feeling na shit, ang corny corny. Madaming ganyan sa school, sa jeep, sa fx, sa bus, sa LRT, sa kalsada. Madami sila, at nakakapanayo balahibo talaga. Ako lang ba ang nakakaramdam ng ganung feeling o may kasama ako? Ang awkward kasi pag cheesy tapos magtatawanan. Makikita mo sa mga titigan nila na may kasamang pagpapacute ang kanilang kakesohan. Ugh. Hindi ko talaga natatagalan ang mga ganyang pangitain.

Siguro napaka-judgmental ko ngang tao. Or siguro bitter lang ako. Or sadyang wala lang akong konsepto ng pagiging cheesy sa katawan. Or siguro in denial akong cheesy din ako, pero kasi naman... Basta. Awkward talaga. Hindi ko maintindihan kung bakit ganun ang reaksyon ko sa mga ganun kadalasan. Matanda na siguro talaga ako, oldie na ako mag-isip. Pero kasi... Ewan.

------

Never kong nagustuhan ang reporting sa class. Hindi ko alam kung bakit, pero kapag reporting ang ginagawa sa klase automatic na hindi nagpa-function ang utak ko. Automatic shutdown. Tenga ko hindi gumagana, selective hearing lang. Attention span ko, wala na talaga.

------

Ang hormonal ko nitong mga nakaraang araw. Hindi ko na nakikilala ang sarili ko. Ang gulo lagi ng utak ko, at lagi akong sabaw. Lagi akong lutang, hindi ko alam kung dulot ba ito ng stress o sadyang hormonal lang ako at trip lang ng katawang pambabae ko ang maging moody nitong mga nagdaang araw. Unti-unti nang nagma-manifest ang pambabaeng hormones ko at tine-take over na nila ang aking katinuan. Patay ako.

------

Wala na akong maisip na isulat dito. This is not even a decent blog, but fine whatever. Trip ko lang magrant ngayon dahil nga hormonal ako. Ktnxbye.